این روزها وقتی به اجبار تو شهر دوری میزنم با دیدن برخی صحنه ها دلم میگیره و بدجوری احساس غریبگی با این دنیا می کنم. قدیما بیشتر میرفتم حرم علی بن مهزیار یا اگه شب هیات بود میرفتم روضه. اما این روزها تنها یه جا هست که نقطه سکون زمان هست و اونجا احساس آرامش میکنم ، پادگان شهید محمودوند. و معراج شهدایی که همیشه مهمان این پادگان هستن و مهراب این حرم محسوب میشن. کاش دنیا اینقدر ما رو به بازی نمیگرفت تا بیشتر می تونستیم گاهی به خودمون برگردیم.نائب الزیاره دوستان بودم.

امام خامنه ای حفظه الله:

« این وصیت‌نامه‌هایی كه امام می‌فرمودند بخوانید، من به این توصیه ایشان خیلی عمل كرده‌ام. هر چه از وصیت‌نامه‌های همین بچه‌های شهید به دستم رسیده، غالبا من اینها را خوانده‌ام، چیزهای عجیبی است. ما واقعا از این وصیت‌نامه‌ها درس می‌گیریم. اینجا معلوم می‌شود كه درس و علم و علوم الاهی پیش از آنكه به ظواهر و قالب‌های رسمی وابسته باشد، به حكمت معنوی وابسته است، آن جوان خطش هم به زور خوانده می‌شود، اما هر كلمه‌اش برای من و امثال من یك درس راهگشاست و من خودم خیلی استفاده كردم.» (سخنرانی 27 شهریور 1370)